De zwarte suppoosten zijn op 4 grote videoprojecties te zien in hun rol van bewakers van Manhattan en de kunst. Ze doden hun tijd door klein specifiek gedrag op de vierkante meter. In de installatie komen ze, afhankelijk van de mogelijkheden daartoe, als performance-element terug. Eerst bijna onzichtbaar, zoals men gewend is van suppoosten in een museum. Na enige tijd begint een suppoost soep uit te delen aan het publiek. De soep staat voor het welkomsgebaar, maar ook voor het voeden van de armen; diegenen die het niet gelukt is van een dime een dollar te maken.. Dan vallen ze weer terug in hun rol van suppoost met klein eigenaardig gedrag. Zij pakken af en toe een A4 met een tekst erop van een stapel en schrijven met krijt de tekst op banen, geschilderd met schoolbordverf. Een andere suppoost veegt de tekst weer weg met een wisser en schrijft er een volgende tekst overheen. De teksten bestaan uit losse verhaalflarden vanuit heel verschillend origine. Samen vormen ze het innerlijk van de stad, vol passies en dromen, van verlangens, maar ook van angst en pijn. Binnen het tijdsverloop van de soundscape spreekt een suppoost zinnen uit die gaan over het leven in New York. Met de rol van de zwarte suppoosten leg ik een verband met migratiestromen. Ooit zijn de Afrikanen door de Nederlanders als slaven Nieuw Amsterdam ingevoerd, nu bewaken ze de stad als ruwe diamant.
Sinds de tachtiger jaren experimenteer ik met geluid als onderdeel van mijn beeldende kunst, meestal in combinatie met video, maar ook als zelfstandig element. Het heeft mijn aandacht verschoven van louter visuele kunst naar kunst als een multizintuigelijke ervaring, waarin geluid de ruimte ‘beeldhouwt’. Een soundscape klinkt uit een 5 kanaals surroundsysteem. De bezoeker wordt fysiek omhuld door een bewegend veld van muziek en geluid. Speakerboxen staan in de vier hoeken van de ruimte en er is een grote staande tak waarin 4 kleine speakers zijn gemonteerd. De installatie balanceert tussen geluiden van verschillende tijden.
De zwarte suppoosten zijn op 4 grote videoprojecties te zien in hun rol van bewakers van Manhattan en de kunst. Ze doden hun tijd door klein specifiek gedrag op de vierkante meter. In de installatie komen ze, afhankelijk van de mogelijkheden daartoe, als performance-element terug. Eerst bijna onzichtbaar, zoals men gewend is van suppoosten in een museum. Na enige tijd begint een suppoost soep uit te delen aan het publiek. De soep staat voor het welkomsgebaar, maar ook voor het voeden van de armen; diegenen die het niet gelukt is van een dime een dollar te maken.. Dan vallen ze weer terug in hun rol van suppoost met klein eigenaardig gedrag. Zij pakken af en toe een A4 met een tekst erop van een stapel en schrijven met krijt de tekst op banen, geschilderd met schoolbordverf. Een andere suppoost veegt de tekst weer weg met een wisser en schrijft er een volgende tekst overheen. De teksten bestaan uit losse verhaalflarden vanuit heel verschillend origine. Samen vormen ze het innerlijk van de stad, vol passies en dromen, van verlangens, maar ook van angst en pijn. Binnen het tijdsverloop van de soundscape spreekt een suppoost zinnen uit die gaan over het leven in New York. Met de rol van de zwarte suppoosten leg ik een verband met migratiestromen. Ooit zijn de Afrikanen door de Nederlanders als slaven Nieuw Amsterdam ingevoerd, nu bewaken ze de stad als ruwe diamant.